Voor uw eigen veligheid

Sinds 21 maart vraagt onze regering ons om binnen te blijven bij verkoudheidsklachten. Sinds 23 maart last onze regering alle bijeenkomsten en evenementen af. Dat de KNVB denkt dat die regel niet voor hen geldt is nog even tot daaraantoe. Toch wordt onze vrijheid niet zodanig beperkt dat we niet naar buiten kunnen, of zelfs tegen het advies in elkaar kunnen bezoeken. Wat ook niet is veranderd is dat we net als de KNVB vinden dat maatregelen vooral over anderen gaan, en niet over onszelf.

Over anderen beslissen, met alle goede bedoelingen, heeft grote gevolgen. Op 15 maart, een paar dagen voordat de rest van het land wat dwingender werd geadviseerd, ging het verpleeghuis waar mijn moeder verblijft geheel op slot. Dwingend. Niemand erin, niemand eruit. Zo’n zware beslissing wordt natuurlijk met de allerbeste bedoelingen genomen. Maar het voelt toch raar: Oude hulpbehoevende mensen die niet buiten komen, bijna geen sociale contacten hebben, niet in een drukke supermarkt staan te hoesten, niet lekker met elkaar blijven bootcampen tegen alle advies in, juist die mensen sluit je op.

Mijn moeder komt, net als veel andere oudere mensen, door allerlei lichamelijke en geestelijke beperkingen bijna niet meer buiten. Diezelfde beperkingen zorgen ervoor dat ze geen iPad, computer of zelfs een simpele telefoon kan bedienen. Tot nu toe was dat geen probleem, mijn vader was er bijna altijd, en haar kinderen bijna iedere dag. We maakten er een gezellige boel van, en zorgden ook voor een beetje leven in de brouwerij bij andere bewoners en de verpleging. De verpleging doet heel erg haar best om iedereen te vermaken, maar de plotselinge isolatie zorgt nu voor een groot contrast.

Als je van de ene op de andere dag op je kleine kamertje moet blijven en geen bezoek meer krijgt, en de hele week erna ook niet, en je begrijpt niet goed waarom, en je hebt zelf geen middelen om contact te maken met de buitenwereld, dan wordt je leven heel erg naar. Het is niet voor niets dat eenzame opsluiting als ergste vorm van gevangenisstraf wordt gezien. En dat is wel precies wat we veel mensen aandoen met deze draconische maatregel.

Bij het nemen van de maatregel is er vanuit gegaan dat levens moeten worden gespaard. En omdat de rest van het volk niet in de hand te houden is, en de zwakkere mensen al wel in dergelijke huizen zitten, lijkt het logisch om die dan maar te isoleren. Voor hun eigen veiligheid. Maar daardoor krijgen de zwakkeren in de samenleving dan misschien geen COVID-19, maar mentaal wel de grootste klap. En die klappen hadden ze daarvoor ook al gehad, ze zitten immers in een situatie waarvan veel gezonde mensen niet in terecht zouden willen komen. Het enige wat ze nog hadden word ze ontnomen, ze kunnen alleen maar hopen dat ze hun kinderen nog eens zien voordat ze overlijden.

Niemand heeft mijn moeder gevraagd of ze opgesloten wil worden. Niemand heeft haar gevraagd of ze misschien liever gewoon haar man en kinderen wil zien met het risico eerder te overlijden. Als ze die keuze voorgelegd zou krijgen, weet ik precies waarvoor ze zou kiezen.

Het gaat niet om het aantal dagen in je leven.
Het gaat om het leven in je dagen.

Update: Ondanks “veilige opsluiting” werd ze toch ziek. Ze overleed 5 april. Alleen.

Update 2: We kwamen erachter dat de kaarten die we stuurden ongeopend bij haar spullen zaten. Ze heeft ze nooit gekregen, nooit gelezen.

Update 3: Iedreen is enthausiast over het “spoorboekje” waarin de regering aangeeft hoe we weer op gaan starten. Iedereen is vol van de kapper en de IKEA want oh oh wat hebben we het toch zwaar, maar we lijken vergeten dat we onze ouders eenzaam hebben opgesloten. Op de website van de rijksoverheid vind ik een artikel waarin deze vergeten groep genoemd wordt. Zij mogen deze hele maand nog geen bezoek. Ik vind het walgelijk. Dit is hoe we met onze ouders omgaan. Respectloos.